رحیل

  فریاد که از عمر جهان هر نفسی رفت
دیدیم کزین جمع پراکنده کسی رفت

شادی مکن از زادن و شیون مکن از مرگ
زین گونه بسی آمد و زین گونه بسی رفت

آن طفل که چون پیر ازین قافله درماند
وآن پیر که چون طفل به بانگ جرسی رفت

از پیش و پس قافلۀ عمر میندیش
گه پیشروی پی شد و گه بازپسی رفت

ما، همچو خسی بر سر دریای وجودیم
دریاست چه سنجد که بر این موج خسی رفت

رفتیّ و فراموش شدی از دل دنیا
چون نالۀ مرغی که ز یاد قفسی رفت

رفتیّ و غم آمد به سر جای تو ای داد
بیدادگری آمد و فریادرسی رفت

این عمر سبکسایۀ ما بسته به آهی ست
دودی ز سر شمع پرید و نفسی رفت